Lanzarote

Lanzarote is het meest noordelijk gelegen bewoonde eiland van de Canarische Eilanden, een archipel in de Atlantische Oceaan, ca. 115 km van de westkust van Marokko. Deze Afrikaanse eilanden zijn onderdeel van Spanje en daarmee van de Europese Unie.

Lanzarote is een vulkanisch eiland, dat meer dan vijftien miljoen jaar geleden is ontstaan. Het is vanwege de ligging de afgelopen eeuwen vaak het toneel geweest van strijd. Tussen 1730 en 1736 en in 1824 heeft een reeks vulkaanuitbarstingen plaatsgevonden waarbij elf dorpen verzwolgen zijn.

Het eiland is 62 km lang en 21 km breed. Lanzarote is, inclusief de tot Lanzarote behorende kleinere eilanden La Graciosa, Alegranza en Montaña Clara, 846 km² groot. De luchthaven bevindt zich bij de hoofdstad Arrecife. De bekendste badplaatsen zijn Puerto del Carmen (zuid/oost), Playa Blanca (zuid) en Costa Teguise (oost). Aan de noordoostkust ligt het naturistisch vakantiedorp Charco del Palo.

De UNESCO heeft Lanzarote in 1993 uitgeroepen tot biosfeerreservaat.

De bekendste badplaatsen zijn Puerto del Carmen (zuid/oost), Playa Blanca (zuid) en Costa Teguise (oost). Aan de noordoostkust ligt het naturistisch vakantiedorp Charco del Palo.

Het eiland wordt vaak geteisterd door de passaat, een wind die overwegend uit het noorden komt. Circa 40 dagen per jaar is er sprake van een Calima: een sterke wind vanaf de Sahara. Dit resulteert in hoge temperaturen en veel fijn zand in de lucht. Het klimaat is erg droog.

Het toerisme is in het begin van de eenentwintigste eeuw de belangrijkste bedrijfstak.[1] Toeristisch interessant op het eiland zijn, naast het nationale park Timanfaya (vuurbergen), de cactustuin bij Guatiza, de oude hoofdstad Teguise, de lavatunnels van Cueva de los Verdes en Jameos del Agua, het uitzichtpunt Mirador del Río, het vroegere woonhuis van César Manrique, Los Hervideros, El Golfo (groen kratermeer) en het wijngebied La Geria. Vanaf het hooggelegen Mirador del Río is er een mooi uitzicht op het eiland La Graciosa.

Daarnaast komen veel toeristen voor het prettige weer en het strand. In het zuiden van het eiland liggen de Papagayostranden.

 
Charco del Palo
Timanfaya
 
Charco del Palo

Voor ons verblijf op Lanzarote hadden wij een kleine studio in naturistendorp Charco del Palo gehuurd. Het dorp, door anderen ook wel een 'naturistisch resort' genoemd, ligt in het noordoosten van Lanzarote, direct aan de oceaankust. Het dorp heeft geen openbaar vervoer, dus een huurauto is een must als je in dit dorp verblijft. In het dorp zijn een kleine supermarkt, een paar restaurantjes en een pub. Aan het oceaanstrand is een natuurlijk zwembekken aangelegd waar je gemakkelijk het water kunt inkomen en waarin je kunt zwemmen. De waterstand in het zwembekken wordt geregeld door de getijden van de oceaan; oceaanwater stroomt in en uit het zwembekken Op de bekende Apenrots kun je heerlijk zonnen en via een trapje in het heldere water van de Atlantische Oceaan stappen.

Het dorp heeft veel kleine huuraccomodaties en een paar hotels.

Zowel In het dorp, aan de kuststrook als ook in de directe omgeving kun je naturistisch wandelen en recreëren.

Omdat het dorp direct aan de kustlijn ligt is het zowel overdag als 's-avonds goed toeven aan de kustlijn. Er is geen zandstrand, enkel en alleen rotspartijen die voornamelijk bestaan uit lava-resten.

 
terug naar vakanties
terug naar home
 

Timanfaya

Nationaal Park Timanfaya (Spaans: Parque nacional de Timanfaya) of Montañas del Fuego (letterlijk: vuurbergen) is een natuurgebied op Lanzarote, het gebied bestaat uit een uniek vulkanisch, "maan" landschap. Dit landschap ontstond door een vulkaanuitbarsting in 1730. Er is nog steeds sprake van vulkanische activiteit.

Door de neergeslagen lava kan er in de omgeving van het Nationaal park Timanfaya een wijn met een bijzondere smaak verbouwd worden. Het gebied beslaat ongeveer 51 vierkante kilometer. Het is niet toegestaan zonder gids in het natuurgebied te wandelen.

Boven op een vulkaan is een bezoekerscentrum gesitueerd. Hier is het restaurant El Diablo gevestigd, ontworpen door César Manrique, waar op vulkanische warmte wordt gekookt. Dit centrum is met de auto bereikbaar na het betalen van een toegangsprijs bij de entree, waarbij een toeristische busrit van ongeveer 40 minuten door het vulkaanlandschap is inbegrepen.

Tijdens de rit krijg je een fraai zicht op een deel van de 25 kraters en meer dan honderd vulkaankegels. Via meertalige uitleg (Spaans, Engels, Duits en Frans) wordt de geschiedenis van het park verteld.

Dat er nog degelijk vulkanische activiteit is wordt duidelijk als je terug bent bij de parkeerplaats. Daar wordt op vier verschillende manieren aangetoond dat de warmte tot heel dicht onder het oppervlakte komt.

1) Eén van de medewerkers van het park laat gasten in een cirkel staan en geeft iedereen een beetje lavagrind dat hij op een bepaalde plek van de bodem haalt. Het grind is bijna te warm om vast te pakken.
2) Het publiek mag rondom een kuil gaan staan. Je voelt en ziet de warmte al uit de kuil omhoog komen. Er wordt een bosje stro bovenaan de kuil gelegd. Al snel gaat het stro roken en binnen tien tot twintig seconden vliegt het als gevolg van de warmte in brand. Er komt geen vuur aan te pas om het stro in brand te steken, de warmte is voldoende.
3) In de grond zijn kokers aanwezig die de grond ingaan. Zodra de toeschouwers op veilige afstand staan giet een medewerker er een beetje water in. Er komt dan een beetje stoom uit de pijp. Dat is een voorproefje van wat er komen gaat. De medewerker of gids vertelt dat je nu je camera standby moet houden, want je hebt 2 seconden om te reageren. Er wordt nu een grotere hoeveelheid water in gekapt...... twee seconden later spuit het in een klap meters omhoog.
4) Bij het restaurant is er een put van zes meter diep waar vulkanische warmte uit komt. De temperatuur in het gat is hoger dan driehonderd graden Celsius. Boven het gat ligt een rooster waar het restaurant aardappels op gaart en vlees op barbecuet.

terug naar vakanties
terug naar home
 
 

Jardin de Cactus

 

sssssss